Trafiğin yalnızca bir gürültü meselesi olduğu zamanlar vardı. Sadece araba ve korna gürültüsünden, biraz da egzoz kirliliğinden şikayet ettiğimiz “masum” zamanlar…
Zamanla beton yığınları arasında kıvranan kentlerimizde, birkaç tonluk demir yığınlarının arasında sıkışıp kalmış insanlığın trajik öyküleri yaşanmaya başladı… Bu öykünün son perdesinde İstanbul, sadece trafikte “bir anlık öfkenin” kurbanı olan 86 yaşındaki bir mimarın son durağı değil; adaletin sarsılışının, yok edilişinin merkezi…
Son 60 senesinde bu ülkeye mimarlık alanında verdiği sayısız hizmetlerle, tertemiz bir kariyer ve pırıl pırıl yaşamıyla Turgut Toydemir’in, İstanbul, Beykoz’da trafikte tartıştığı bir polis memuru(!) tarafından silahla vurularak öldürülmesi, kavşaklarda kalan insanlık onurunun son simgesi haline geldi.
Görevi korumak olan bir memurun, en çok koruması gereken hayatlardan birini, görev saati dışında ve bir hiç uğruna sonlandırması, toplumsal güvenin neden ve nasıl bu kadar kırılgan hale geldiğinin en açık göstergelerinden biri değil midir…
