Yalnızlık öyle apansız gelmez. Adım adım gelir. Çok alametler belirir ama görmezden geliriz. Gitgide yaklaşan ayrılık saati, savaş tamtamları gibi kulağımızda çalar ama duymazdan geliriz. Günden güne azalan konuşmalar, birbirinden kaçırılan gözler, ara sıra karşılaşan bakışların başka yönlere kaydırılması. Farkında değilmiş gibi davranırız.
Sessizce bekleriz. Ne zaman çalacağı pekala bilinen o uğursuz 'gong' sesini bekleriz. Aynı evde daha şimdiden iki yabancı olmak ve bunu bilmenin yürek burkan çaresizliği içinde bekleriz.
