Videoyu oluşturmak için O'Donoghue ve diğer gökbilimci Rami Mandow, güneş sistemindeki her gezegenin ekvatorundaki yerçekimi kuvvetiyle ilgili NASA tarafından yayınlanan verileri kullandı. Herhangi bir rüzgar direncinin olmadığını varsayarak, bu veriler ile bir nesnenin bu dünyaların her birinin yüzeyine düşmesi için gereken süreyi hesaplamadılar.
Örneğin, Dünya üzerindeki yerçekimi kuvveti, nesnelerin saniyede 9,8 metre ivmesiyle düşmesine neden olur; bu da bir kilometrelik düşüşün 14.3 saniye süreceği anlamına gelir. Gezegenimizden çok daha büyük olmasına rağmen, Satürn'ün yerçekimi sadece biraz daha güçlüdür ve saniyede 10,4 metre düşme hızı üretir. Bu nedenle, bir kilometreden bırakılan bir topun halkalı gaz devinin yüzeyine düşmesi 13.8 saniye sürecektir.
O'Donoghue Twitter'da, "Büyük gezegenlerin yüzeydeki küçük gezegenlerle karşılaştırılabilir bir çekişe sahip olduğunu görmek şaşırtıcı olabilir" dedi ve ekledi: "Örneğin Uranüs, topu Dünya'dan daha yavaş aşağı çekiyor! Neden? Uranüs'ün düşük ortalama yoğunluğu, yüzeyi kütlenin çoğundan uzaklaştırıyor."
Nihayetinde, bir topun yüzeyine düşme hızını belirleyen, kütlesinden ziyade bir nesnenin yoğunluğu. Bu, güneş sistemi genelinde bazı şaşırtıcı gözlemlere sebep olur. Örneğin, O'Donoghue'nin açıkladığı üzere "Mars, Merkür'ün kütlesinin neredeyse iki katıdır, ancak yüzey yerçekiminin aslında aynı olduğunu görebilirsiniz, bu, Merkür'ün Mars'tan çok daha yoğun olduğunu gösterir."
Animasyonun gösterdiği gibi, top oyunlarının özellikle güneşte zorlu olması muhtemel, çünkü serbest düşüşteki öğeler, yıldızımızda saniyede 274 metre gibi şaşırtıcı bir hızla hareket eder ve bir kilometreden yüzeye düşmesi sadece 2,7 saniye sürer. Tabii ki bu sırada buharlaşmadıklarını varsayarsak... Spektrumun diğer ucunda ise, Mars ve Jüpiter arasındaki asteroit kuşağındaki en büyük nesne olan cüce gezegen Ceres yer alıyor. Bir topun sakin bir şekilde yüzeye ulaşmasının 84,3 saniye sürdüğü göz önüne alındığında, burada bir voleybol maçı muhtemelen çoğu izleyiciyi uyutacaktır.
