Tüm dünyada coğrafi yakınlığı bulunan ülkeler kendi aralarında ekonomik ve siyasi birliğe doğru giden adımlar atarak daha yüksek ulusal gelir ve daha kaliteli bir yaşam tarzının yanı sıra daha büyük bir güç oluşturmak için uğraşırken, nedense gerçekleri bilmeyen, duygusal ve etnik körlüğün öne çıkması ile bazı dinsel ve dil farklılığı bulunan kabile veya kabile kafasını terkedememiş cemaatler ve topluluklar kendi devletlerini kurma peşine düşerler.
Genellikle de onları bu yola iten emperyalist güçler-ki buna devletler, şirketler ve hatta STK kisvesi altında çaba gösteren ve sözde demokrasi yayma peşindeki-örgütlerin etksiyle Böl ve Yönet kuralının piyonu haline gelirler. Böylece dışardan desteklenen, içerden “küçük olsun benim olsun” ihtirası içindeki sözüm ona liderleri onları sonuçta bölünmeye, ayrılmaya ve sözde bağımsziliga götürürler.
Bu arada binlerce can kaybı olmuş, ülkenin alt yapısı bozulmuş, halkın yaşam tarzı çok kötü etkilenmiş ne gam. Bu sözde kült haline getirilip adeta tapılınan liderleri onlara kendi devletlerini kurma hayaliyle kullanmaya devam ederler. Bilimin, aklın, çağdaş gerçeklerin ikinci plana itildiği, heyecanların, körüklenen sözüm ona kültürel histerinin öne çıktığı, vahşeti, barbarlığı ve amaca ulaşmak için yalanı, hileyi, düzenbazlığı mübah sayan uygulamalar sonunda bunlar belki de amaçlarına ulaşırlar. Ama sonuçta onlar bekleyen şey öyle demokrasi, insan hakları, kaynakların kardeşçe paylaşması değil, tek parti ve tek liderin hakim olduğu bir kapalı vurgu düzeni olur.
Bu konuda tarih göstermiştir ki,büyük parçalardan koparılan bu küçük devletçikler artık birer kukla haline gelirler. Ülkede var olduğu varsayılan kaynakları yabancılarla paylaşmak hatta onlara devretmek zorunda kalırlar.
