First Lady, "Artık diğer Ukraynalılar gibi yaşıyorum. Hepimizin büyük bir arzusu var: barışı görmek. Ve ben, her anne ve eş gibi, sürekli olarak eşim için endişeleniyorum ve çocuklarımı güvende tutmak için her şeyi yapıyorum" diye konuştu.
Ukrayna Devlet Başkanı Vladimir Zelenski'nin eşi First Lady Olena Zelenski Vogue'a konuştu. First Lady Zelenski, bu süreçte yaşananlardan bahsetti. İşte First Lady Zelenski'nin açıklamalarından öne çıkan kısımlar...
İşgalin ilk günlerini anlatır mısınız, en net olarak ne hatırlıyorsunuz?
"Başlangıcı çok iyi hatırlıyorum. Normal bir iş günü ve akşamıydı: okuldan dönen çocuklar, olağan ev işleri, bir sonraki okul gününe hazırlanmak… Gergindik. Her yerde olası bir istila hakkında çok fazla konuşma olmuştu. Ama son dakikaya kadar bunun olacağına inanmak imkansızdı... 21. yüzyılda? Modern dünyada? Saat 4 ile 5 arası bir tıkırtıyla uyandım. Bir patlama olduğunu hemen anlamadım. Ne olabileceğini anlamadım. Kocam yatakta değildi. Ama kalktığımda onu hemen gördüm, zaten giyinmiş ve 'Başladı' dedi. Tüm söylediği buydu."
Oğlunuz 9, kızınız 17 yaşında. Olanlar hakkında onlara ne söylediniz?
"Çocuklara bir şey açıklamaya gerek yok. Ukrayna'daki her çocuk gibi onlar da her şeyi görüyorlar. Elbette bu çocukların görmesi gereken bir şey değil ama çocuklar çok dürüst ve samimi. Onlardan hiçbir şey gizleyemezsiniz. Bu nedenle, en iyi strateji gerçekliktir. Bu yüzden kızım ve oğlumla her şeyi konuştuk. Sorularına cevap vermeye çalıştım. Çok konuşuruz, çünkü neyin acı verdiğini söylemek, kendi içinde sessiz kalmamak, işe yarıyor."
Kişisel ve vatandaş olarak duygularınızın karışımını tarif edebilir misiniz?
"Savaş, bireyleri ve toplumu hemen birleştirdi. Ve bu muhtemelen bize saldıranların ölümcül hatası oldu. Hepimiz önce Ukraynalıyız, sonra her şey. Bizi bölmek, parçalamak, iç çatışmayı kışkırtmak istediler ama bunu Ukraynalılarla yapmak imkansız. Birimiz işkence gördüğünde, tecavüze uğradığında ya da öldürüldüğünde, hepimizin işkence gördüğünü, tecavüze uğradığını ya da öldürüldüğünü hissederiz. Yurttaşlık bilincini hissetmek ve direnmek için propagandaya ihtiyacımız yok."
Duygusal olarak nasıl başa çıktınız? Bu süre zarfında başvurduğunuz herhangi bir arkadaşınız veya destek kaynağınız var mı? Savaşın ilk haftalarında ve şimdi eşinizle ne kadar temas kurdunuz?
"Başlangıçta duygular için zaman yoktu. Çocuklarla, duygusal durumlarıyla ilgilenmek gerekiyordu. Ben de kendime güvenen, gülümseyerek, enerjik olmaya çalıştım, onlara evet, bodruma inmek gerektiğini ve bu yüzden ışığı açamayacağınızı açıkladım. "Babamızı ne zaman göreceğiz?" sorusuna iyimser bir şekilde "Yakın zamanda." diyerek cevap vermeye çalıştım. İlk günlerde onunla kalabileceğimizi umuyordum. Ama cumhurbaşkanlığı ofisi askeri bir tesis haline gelmişti ve çocuklarım ve benim orada kalmamız yasaktı. Güvenli bir yere taşınmamız emredildi, güvenli bir yer bulmak mümkünse… O zamandan beri Vladimir ile sadece telefonla iletişim kuruyoruz."
Şimdi hayatın nasıl?
"Artık diğer Ukraynalılar gibi yaşıyorum. Hepimizin büyük bir arzusu var: barışı görmek. Ve ben, her anne ve eş gibi, sürekli olarak eşim için endişeleniyorum ve çocuklarımı güvende tutmak için her şeyi yapıyorum."
Sana umut veren şey ne?
"Ailem, tıpkı her Ukraynalı gibi, ve yurttaşlarım: Orduya ve birbirlerine yardım etmek için örgütlenen inanılmaz insanlar. Herkes elinden geleni yapıyor, sırf bu çağrıyı hissettikleri için askere ekmek pişiren anneannelerin hikayeleri var. Zafere yaklaşmak istiyorlar. Ukraynalılar böyledir. Hepimiz onlardan umutluyuz. Kendimiz için umut ediyoruz."
