Eskiden “Merhaba” derdim. “Günaydın” derdim. “N’aber?” derdim, Kollarımı iki yana açar “Ooo…” derdim. Artık demiyorum. Birkaç gün öncesine kadar yani.
Artık “usulüne uygun” selam veriyorum.
Benim; selam meselesine müdahil olmam, Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş tarafından söylendiği iddia edilen “Günaydın demek cahiliye dönemi adetidir” ifadesiyle alakalı değil. Onunla çakışması tesadüf.
Birkaç haftalık bir ziyaret nedeniyle Urfa’dayım. Daha önceki gelişlerimde çarşıda, pazarda edindiğim ahbaplıklarım var. Bıçakçı pazarındaki seyyar esnaf onlardan biri. Fırsat buldukça yanına uğrar ayak üstü sohbet ederim. İşte; selam konusunda beni ikna eden, bu arkadaşım oldu.
Usulüne uygun selam vermeme durumunda, maruz kalacağım kabir azabından bahsetti. Zebaniler sopayla kafama vurmasıyla yerin yedi kat dibine kadar gideceğimi, oradan etime geçirilmiş kancalarla yeniden yukarı çekilip kafama bir daha vurulacağını… Bunun böyle devam edeceğini anlattı.
