Bağrımda oynaşan kelebekleri durduramıyorum
Merhabalar, bir buçuk ay sonraki ilk yazım bu. 2016’dan bu yana yüzlerce yazı yazdım, kiminde çok kızgındım kiminde çok üzgün. Kiminde ışığı kırılmış bir buruk güneş gibi, kiminde kabuğunu kırma heyecanında bir tohum gibi... Belki de ilk kez bu kadar duygusalım. Odaklanamıyorum, zihnimde dört nala koşan atı durduramıyorum, bağrımda oynaşan kelebekleri durduramıyorum.
Seçimin mutfağındaydım
Esasında böyle bir seçim dönemi geçirmeyi beklemiyordum. Esas planım seçim döneminde söyleşiler yapmak ve bu söyleşileri bu köşeden sizlerle paylaşmaktı. Hatta bunun için bir liste bile planlamaya başlamıştım. Ve fakat hayat öyle akmadı, boşuna bir buçuk aydır klavyenin tuşlarına dokunamamış değilim. Geride kalan bir buçuk aylık sürecinde demokrasi tarihimizin en önemli seçimlerinin çalışmalarındaydım, mutfağında.
Biz Topluluğu bir süre uyudu
Biz Topluluğu adında bir sivil toplum inisiyatifinin başkanlığını yapıyorum aynı zamanda. Burada ben, çalışma arkadaşlarım ve üyelerimiz gençlerin siyasi süreçlere katılımı meselesi başta olmak üzere gençlerin sorunlarını, siyasete bakışını ve siyaset kurumundan beklentilerini çalışıyoruz. Bu konuları çok boyutlu şekilde çalışıyoruz. Biz Topluluğu bir süre uyudu, belki de bugünler için dinleniyordu; bilmiyorum. Şubat ayındaki deprem uyandırdı Biz Topluluğu’nu, tekrar başladık.
Mansur Bey’le başladı
Gençler üzerine yaptığımız rapor çalışmalarını sunmak üzere toplantılara davet edildik, kimi toplantıları da biz talep ettik. Millet İttifakı’nı oluşturan 6 partinin tamamını üst düzey kademelerde ziyaret ettik. Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı ve Cumhurbaşkanı Yardımcısı Adayı Sayın Mansur Yavaş oldu bizi ilk davet eden. Uzun ve verimli bir toplantı, detaylarını pek tabii yazmayacağım. Mansur Bey’le başladı maraton, tabii o zaman biz de bilmiyoruz uyandığımızı.
