Devletlerin ekonomik alanda fazla söz sahibi olduğu ve politikacı (ların) devlete ait gücü ve kamu olanaklarını, herkese açık olması gerekirken veya belli kurallara uymak zorunluğu gerektirirken, belli bir ölçek ve standarda göre kullanma zorunluğu ve sorumluluğuna ilişkin geleneklerin ve yasal kuralların işlemediği, işletilmediği, yahut işletilemediği, veya bulunmadığı toplumlarda, iyi ile kötüyü, başarı ile başarısızı, hırsız ile temizi birbirinden ayırt edebilmek oldukça güçleşir.
Hele gücünü, sırtını dayadığı devlet makamını, hasbelkader bir yerlere geldiği noktayı, sürekli kendi mali sanan veya iktidarda kaldığı süreyi kendi amaçlarına uygun bir şekilde kullanmaya can atan bir kaç gönüllü, istekli veya ihtiraslı politikacı da bulununca dünyanın her yerinde bazı iş adamlarının bunlardan yararlanmak istemeleri doğal gibi gözükebilir. Ama esas sorun da ondan sonra başlar.
İş ahlakı, yasalara uygunluk, gelenek ve göreneklere saygı, kamu oyu ve kamu vicdanı gibi belki de bazılarınca hemen manipülasyona uğratılabilecek türden sanılan bazı kavramlar hiçe sayılabilir. Yasaları çiğnemekle çiğnememek arasında eğer uygulamada büyük bir fark yok ise, işadamları bu küçük riski göze almaya cesaret edebilirler. Hele bu iş adamları kamu oyunun vicdanına doğrudan yönelik basın ve yayın kuruluşlarına sahip iseler, riski göze alma cesaret olmaktan öteye gidip, bir çeşit hak halini de alabilir bazı işadamlarının gözünde. Bu bakımdan işadamlarının gelişmiş sanayi ülkelerinde nasıl basın-yayın organlarına sahip olabilecekleri ve bunların sınırları yasa ile açıkça sınırlandırılmıştır. Kendilerince haklı olduklarına inanıp, çıkarları için yasa çiğnemede veya kamu güçlerini bu politikacı(lar) sayesinde kendi çıkar araçları haline getirmede çok az bir gizlilik göstererek ve fütursuzca davranışlarla ve gerçeği çarpıtıcı veya gizleyici yayınlarla kendi çıkar halkalarını daha da büyütme çabası içine girebilirler.
