En büyük öykü, Maviliktir.
Mavi’yi anlamak, aslında hayatı anlamaktır.
Mavi, sadece bir renk değildir ve bütün sanatçılar, bu rengi gönüllü seçmişlerdir.
Mavi, aydın olanın aydınlanmış şeklidir.
Mavi, başından bağımsız, özgür ve demokrasidir.
Mavi, denizin içinde başka bir anlam kazanırken, derinliğini, kimse hesap etmez mesela. Ya gökyüzü, parçalı bulutluktan ziyade, özgürce ve dilediğince hüküm sürebilme yetisidir.
Neden insanlar gökyüzüne bakar da, hep kendi gezegeni dışında bir başka galaksi arar. Kendi gezegeninde mavileşememişlerin, mavi ızdırabıdır çünkü.
Izdırap deyip hemen geçmeyin, kanırta kanırta kök söktürür, mavileşememek.
Öyle şarkılar gibi “Mavilim mavişelim tenhada buluşalım” ile sınırlı değildir. Yeri geldiğinde kayıtsız olabilme halidir, mavilik.
Edip Cansever, gibi ızdırabın en hakikisini yaşarken; kendisine “MAVİ” bir bulut içinde arzu ettiği yere uçabilmesidir, belki de...
