Geçenlerde bir meslektaşımla sohbet ettik. Biraz sıkıntılı göründü gözüme, “bir derdi mi var?” diye merak ettim, soramadım, kahve içerken sohbet gelişti, geçmişe döndü, anlattı:
“Zor durumdaydık… Ülkeyi demokrasiden uzak, baskıcı bir diktatör yönetiyorsa mutlu olunabilir mi? Üstelik 10 yıldır başta kalıyorsa…Düşünsene ekonomi elinde, medya ve basının neredeyse tamamını ele geçirmiş, ordu elinde, yani ülkede sanki tek parti yönetimi yaşanıyor, ayrıca parti-devlet ayırımı ortadan kalkmış, devlet denince sadece parti anlaşılıyor, her yeri O’nun adamları yönetiyor, heryere kendi adamlarını yerleştiriyor. Toplum kutuplaşmış. İçimizde etnik ayrımlar hep vardı ama O’nun yönetimi altında uçurumlar oluştu…”
-Kim yahu bu meslektaşın? Nasıl böyle açık açık konuşabiliyor seninle? Bari ismini verme de başına bir şey gelmesin…
-Durun canım, röportajımız sürüyor, hem meslektaşımın hem de yakındığı liderin adını vereceğim size, merak etmeyin, meslektaşımın başına bir şey gelmeyecek. Çünkü Petrit Sarachini’nin bahsettiği ülke Kuzey Makedonya Cumhuriyeti, yakındığı lider de Nikola Gruevski. Tiran’da bir toplantı sırasında Petrit’le konuştum.
-Olsun, diktatör diyor baksana, her şeyi yapar.
-Yok yok diktatör çoktan kaçıp gitmiş, 11 yıl demir yumrukla idare ettiği, kanunsuzluğa, yolsuzluğa bulaştırdığı ülkesinde yargılanıp hapse mahkum edilince, tam tutuklanacakmış sıvışmış.
-Hmmm, dinleyelim o zaman
İşte Makedonyalı meslektaşım Petrit Sarachini ile konuşmamız böyle başladı, anlattıkları o kadar ilginçti ki, soru üstüne soru yönelttim ben de:
SORU: 10 yıl az bir süre değil, Gruevski bütün bu süre boyunca nasıl sürdürebildi iktidarını?..
