Geçtiğimiz hafta bir kaç günlüğüne güneye, Akdeniz kıyılarına gidip denize gireyim, dedim. Herkesin bayılıp ayıldığı Bodrum ve çevresi bana uymaz. Sevdiğim Likya uygarlığıdır. Günümüze ne kaldıysa artık...
Bir tanıdığın Antalya’nın güneybatısında, tam deniz kıyısındaki oteline yerleşiyorum. Burada bir kaç arkadaş birlikte kalacağız. İlginç olan otelde bizden başka Türk yok. Hemen tamamı Rus. Bir kaç Ukraynalı da var. Ama onlar artık Antalya’nın yerlisi sayılır. Savaştan yıllar önce ülkelerini terk edip buraya yerleşmişler.
Kıyıda güneşlenen ya da denize giren Rus turistlere bakıyorum. Hayatlarından pek memnun görünüyorlar. Ülkeleri sanki savaşta değil. Genci, orta yaşlısı, yaşlısı sanırsınız pesbembe bir dünyada yaşıyor. Çcuklarla bebekleri saymıyorum. Onların dünyadan, daha doğrusu yaşamda neler olup bittiğinden haberleri yok.
Güneş Beydağları’nın üstünden yavaş yavaş batıyor. Bizim Ruslar’a bakıyorum. Birden hareketleniyorlar. Odalarına çekilme hazırlığı yaparken havlularını şezlongların üstünde bırakıyorlar. Turistin birini, havlunuzu unuttunuz, diye uyarıyorum. Unutmadık, yarın sabaha rezervasyonumu yaptım, diye gülüyor. Uyanığa bak. Bir akşam önceden ertesi gün kullanacağı şezlongu kapatıyor.
Yorum Yazın