Sevgilisine duyduğu hasretten prangalar eskiten şair Ahmet Arif’in anısına…
Gece karanlık. Yıldızsız ve aysız bir gök. Büyücek bir fenerin ölgün ışığının üstünkörü aydınlattığı karanlık bir tepenin önüne sıralanmış insanlar. Kimi gözünü, kimi kulağını kapatmış, bir tanesi de son bir umutla bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Dehşet dolu bakışlarının odaklandığı yerde, yüzleri görülmeyen askerler ateş etmeye hazırlanıyor. Tüfeklerini doğrultmuşlar ve tetiğe basmak üzereler.
Goya’nın “Madrid Ayaklanmasında Kurşuna Dizilenler” tablosunda fazlaca kan yok ama elle tutulacak kadar katı bir ölüm ve ölüm dehşeti var.
Yine karanlık. Siyahla beyazın geçişsiz birlikteliğinin bütün yükünü çeken grilerin burgacında batıp çıkan, parçalanmış ve haykıran şekiller. Ortada acıyla kişneyen bir at. Kırılmış bir heykel. Kıvrılmış vücutlar, sert yüzeyler. Herşeyin geçiciliği ve sadece ölümün kaskatı kalıcılığı…
Yorum Yazın