Oğuz Büber - Muhalif Analiz
Geçmişten bugüne gelen bir söylem vardı. Öğrenciye ev verilmez; evi hor kullanır, kirasını vermeden kaçar gider gibi. Söylemler pek gerçeği yansıtmasa da genellikle Anadolu’da öğrencilere karşı böyle bir tutum vardı. Çünkü öğrencilerin sosyal yaşamları halkta pek karşılık bulmuyordu. Bu bahaneler kullanılarak da öğrenciye daire verilecekse fiyatlar zirveyi görüyordu.
Ev kiralayabilmek öğrencinin de hakkı değilmiş de sanki bir lütuf sunuluyormuş gibi.
O dönemlerde ev sahipleri için diğer finansal sorun ise kira gelirinin süreklilik arz etmemesiydi. Birkaç arkadaş bir araya gelerek eve çıktıysa ortalama kalma süreleri 1 yıldı, çok uyumlu olurlar ise üniversite eğitimleri boyunca (4 yıl) kalıyorlardı. Bu süreler ve yaşanan süreçler ev sahipleri açısından uğraş verici olduğu için genellikle memura ve evli ailelere daire verilirdi. Amaç düzenli bir akışla gelirin sağlanmasıydı.
Ve gün geldi devran döndü… Artık o kiracılar her yerde öğrenci ve bekar arıyorlar. Memurların, evli ailelerin revaçta oldukları dönem sona erdi.
Sebebi ne mi?
Enflasyon.
Halkın enflasyon karşısında yenilmemesi amacıyla ev kiralarına yüzde 25’lik bir sınır getirildi.
Halk kira öderken enflasyona yenilmiyor ama ev sahipleri bu durumdan şikayetçi. Onlar mağlup taraf çünkü.
Ev sahiplerinin göz bebekleri artık gelip geçici kiracı olan öğrenciler.
Uzun süreli kiralamalar yapan ve yılda en fazla yüzde 25 zam yapabildikleri memurların pabucu dama atıldı.
Enflasyon nelere kadir?
Eskiden güvenilmez görülen öğrenciler, sanatçılar, bekarlar şimdi baş tacı oldu…
El üstünde tutulan memurların ise yüzüne bakılmıyor…
