İstanbul’u duymuyorum kulaklarım tıkalı!

Orhan VeliKanık’ın, “İstanbul’u Dinliyorum Gözlerim Kapalı”, şiirine benzetmeyle…

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Önce ağırdan arabesk zangırdıyor;

Hoppa hoppa kopuyor

Kekolar, Kartal’larda;

Uzaklarda, çok uzaklarda

Otoların hiç susmayan klaksonları;

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı!

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Uçaklar geçiyor, derken;

Yükseklerden, sürü sürü, model model.

Sarhoşlar yalpalıyor barlarda;

Bir ayyaşın biraya değiyor dudakları;

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı!

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Turist dolu Kapalıçarşı;

El yakıyor Mahmutpaşa;

Dilenci dolu avlular…

Küfür sesleri geliyor sokaklardan,

Burnu sızlatıyor ekşi ter kokuları;

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı!

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Dört yanında torbacıların tiratları,

Bir geminin çarptığı yıkık yalı;

Lağım kokan rüzgârların boğultusu içinde.

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı!

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Bir kaçak geçiyor kaldırımdan;

Mülteciymiş, konuşuyor, anlamıyorum.

Bir şey düşüyor ağzından yere

Balgam olmalı;

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı!

İstanbul’u duymuyorum, kulaklarım tıkalı;

Örümcek ağ kuruyor ceplerinde;

Pabuç pahalı mı değil mi, biliyorum;

Kredi limitin dolu mu değil mi, biliyorum;

Her gün bir zam doğuyor ürünlerin arkasından

Kaderine razı oluşundan anlıyorum;

İstanbul’u duymuyorum!