Sokağı dönünce sağdan birinci ev onun oturduğu evdir. Dedesi yıllar önce Anadolu’nun küçük bir kasabasından kalkıp o zamanlar ıssız bir yer olan buraya gelmiş ve şimdi epey kalabalık bir aile olarak içinde yaşadıkları bu gecekonduyu dikmiştir. O, zamanla ötesine berisine kaçak ilaveler yapılarak iyice genişlemiş bu gecekonduda doğmuş ve büyümüştür. Şimdilerde on yedi yaşındadır. Biraz kavruk ve epey esmer bir ergendir artık. Üç yıl kadar önce çırak olarak yanına verildiği hemşerisi bir kaportacının Tarlabaşı’ndaki işliğinde çalışır. Ev raconunu bilir. Haftalığını alınca eve eli kolu boş gitmez. Anacığına ve babasına üç-beş kuruş atmayı ihmal etmez. Bir ayağı doğuştan özürlü ablacığına da Mahmutpaşa işi kazaklar, bluzlar armağan eder ve ablası gözyaşlarına boğulur. Hiç de sevmemesine rağmen, eniştesine de bir iki paket sigara alır. İki yeğenine küçük oyuncaklar, çukulata, sakız, şeker falan almayı da unutmaz…
Bugünlerde bir garip hallerdedir. Nedensiz bir unutkanlık, bir dalgınlık içindedir. Ustası 18 numaralı anahtarı ister, o gider 16 numaralı anahtarı getirir. Ustasından şaplağı güzelce yer ama bana mısın demez, kendisi de hiç farkında olmadan sırım sırım sırıtır.
Akşam olur, paydos verilir. Üzerindeki tulumu çıkarır. Elini yüzünü ovuştura ovuştura yıkar. Kıl pranga, kızıl çengi giyinip, İstiklal Caddesi’ne “akar”. Bitirim bitirim yürür. Yanı başından geçen tramvayın sürücüsüne “imanım vatman, bize de mi dan dan” diye laf atar.
Yorum Yazın