Bir fotoğrafın mistik hikayesi

Sevgili Okurlarım…
Bu defa sizlere biraz felsefe yapmaya niyetli idim ama yazılarımın anonsundaki fotoğrafımı yayın yönetmenimiz değiştirince, o fotoğrafın hikayesini yazmaya karar verdim.

Bu fotoğrafı sevgili yeğenim Cem Telvi çekti. Kendisi fotoğrafçılığa bir hayli meraklı. Objektifini bana yöneltip deklanşöre bastığını aile için hatıra fotoğrafı diye düşünmüştüm. Nereden bileyim yeğenim Cem o mistik mekânda benim fotoğraflarımı çekerken bu enstantanenin Avrupa’nın en saygın fotoğraf sergisinde yer alacağını…

Tierenberg Super Circuit, on binlerce müracaat arasından büyük bir titizlikle seçilen fotoğrafların yer aldığı çok önemli bir sergi. Portre dalında sergilenen fotoğraflardan biri de köşe yazımın anonsunda kullanılan o resim… Tabii ki burada Cem’in gözü, kompozisyonu, kadrajı, deklanşöre nefesini tutarak basması, kısaca fotoğraf sanatçılığı ön planda… Ben ise poz vermekten başka bir şey yapmadım. Fotoğrafı gören tanıdıklardan birçoğu bana komplimanlar yaptı. Ne yalan söyleyeyim, bu komplimanlardan en çok hoşuma gideni, beni olduğumdan daha genç ve hala yakışıklı olduğumu söyleyenlerinkiydi!

Şimdi fotoğrafın çekildiği mekândan biraz bahsedeyim. Köşemi de süsleyen fotoğraf, Almanya’nın başkenti Berlin’in tam ortasında yer alıyor. 19 dönümlük bir araziyi kaplayan 2 bin 711 beton bloktan oluşan bir anıt aslında. Holokost Anıtı ya da Katledilen Avrupalı Yahudiler Anıtı ismiyle biliniyor. Bu yekpare beton bloklar çeşitli yüksekliklerde… İkinci Dünya Savaşı’nın bitişinin 60’ıncı yılı olan 10 Mayıs 2005’te açılan anıt çok etkileyici ve mistik bir yer.

İkinci dünya savaşında katledilen Yahudilerin anısına yapılan anıt için Berlin gibi bir dünya şehrinin tam ortasında 19 bin metrekarelik bir alanın tahsisi insanı hayretler içinde bırakıyor. Benim gibi bir İstanbul çocuğu böyle bir kıymetli arazinin nasıl olup da böyle bir anıt projesi için ayrılmasını anlamıyor!
Anlamıyorum çünkü yaşadığım şehir İstanbul’da ormanlar, koruluklar, parklar, birkaç metrekarelik alanlar bile hep inşaatlara harcanıyor. Ben şaşırmayayım da kim şaşırsın!

Berlin’de, Holokost öncesi 170.000 Yahudi yaşarmış. Onlardan kalan oldu mu bilmiyorum. Bugün ise Berlin dünyanın her milletinden insana ev sahipliği yapıyor, tam bir kozmopolit kent.  Avrupa’da en çok Türkün yaşadığı şehir aynı zamanda. Bir başka özelliği ise Avrupa’nın en yeşil kenti olması. Berlin’in yüzde 40’ı yeşil alanlardan oluşuyor. Bu bilgileri rehberimize sorup öğrendim.

Tekrar o anıta dönelim. İnsan kasvetli beton bloklar arasında yürürken ürperiyor. Yapının mimarları bu hissi vermek istediklerini belirtmişler zaten. Bence bunu başarmışlar. En azından ben bloklar arasında gezerken o hissi iliklerime kadar hissettim. Grubumuzdakilere sorunca onların da aynı hissi yaşadıklarını öğrendim.

Berlin’i gezerken konuştuğum kişiler şehri çok sevdiklerini, bu şehirde yaşamaktan mutlu olduklarını söylediler.
Nazilerden önce de Berlin’de yaşayanların neredeyse Avrupa’nın her ülkesinden insanlar olduğunu öğrendim. Şehrin yüzde yirmisi Fransız asıllı imiş. Nazi iktidarı ve propagandası bu medeni milleti ırkçı söylemlerle bir ölüm makinasına çevirdi. Ülkenin tamamına yakını o yıllarda yabancıların hepsine düşman oldu. Bugün ise Berlin’in yine eski renkli durumuna kavuştuğunu gözlemledim. Yalnız Avrupa’dan değil Asya ve Afrika’dan da sayısız millet Berlin’de yaşıyor artık.

Ayrılırken içimi bir hüzün kapladı ve düşünmeye başladım. Neden insanlar ırklarına, dinlerine göre birbirlerine düşman oluyorlar? İnsan doğduğu yeri ve ailesini seçemiyor ki! Dünyanın herhangi bir yerinde ve bir ailede doğuyor insanlar. Bundan dolayı neden birbirlerine önyargılı oluyorlar? Bu farklılıklar dünyamızın zenginliği olmalı düşüncesindeyim.
 
Sevgili okurlarım yine felsefeye daldım. Muhalif’teki köşemde yer alan fotoğrafın öyküsü için sizi de Berlin’e götürdüm adeta ve bu seyahati anlatırken bunlar aklıma geldi. 
Birbirini sevmek varken neden nefret? Neden karşılıklı düşmanlık?
Gelin sevgiyi, saygıyı üstün kılalım. 

Sevgi ve saygılarımla…