Hadi gel köyümüze geri dönelim-mi?

Bilen bilir, şehir hayatından, koşturmadan, trafikten şikâyet etmem ben. Yetişemediğim hiçbir toplantının, arkadaş buluşmasının bahanesi, “trafik vardı!” değildir bende…  Zamanı planlayamamaktır o şehirde. Günlere, senelere, bir ömre değer mi şikâyet etmek bu güzel ömürde?

Ülkemde bu uzun zaman diliminde alışveriş listesinin ne kadar değiştiğini gördük… Saksıya, çiçeğe, balkonu olan yer açtı kendine, olmayan cama çevirdi köşe koltuğunu pencereye… Evcil hayvanlara olan merak da artmadı mı sizce? 

Biraz korkuyorum, hevesten değildir umarım, diyor iç sesim bir yerlerde!!! 

Bu kelimeler Karadeniz’in doğusundan, Artvin’in Arhavi ilçesinden anne evinden çıkıyor. Bahçesi geniştir bizim evlerin. Eşi, dostu gördük bu sayede. Kime selam versem, “burası cennetttt…” Tamda toprağa mahsul verme zamanı. Önümüz yaz, bereket…  Elinde fide, kazma, kürek… Gençlerde bir yorgunluk anlatıyor şehirde evde olmanın o dört duvara bakmanın iş kapısını da eve almanın zorluklarını… Anlatıp duruyor, diyor da ve diyor yine, burası cennet…

Burası cennet değil!!! Burası insanın içindeki o aydınlanma… Burası o şikâyet ettiğin her şeyi, şikâyet etmemen gerektiğini bize anlatan, istesen de kendine ayıramayacağın hayatın bize biraz acılı verdiği zaman… En değerli olan zaman değil miydi? Ve ne pahasına olursa olsun, olduğu yerde mutlu olmalı insan. Anlıyorum, iyi geldi o şehirde saksıya ektiğin çiçek ama ona da o iç geçirdiğin memleket toprağı gibi geride bırakacağın bir şey gibi bakmamalı insan.

Doğusundan batısına toprağı bereketli ülkem hazırlan köyümüze dönüyoruz! Toprağa basmaya niyetliyiz; tohumları ekmeye, hasadı almaya, anadan babadan kalanlara sahip çıkmaya… Ya da toprağından bir parça almaya dönmeli miyiz acaba? Hayır korkma, biz akıllandık, bakmayı öğrendik. Şimdi ziyaretimiz saygıdan ya da işimiz bitmiş, kucağımızda saksı ile köklenmeye niyetindeyiz toprağına.
                                             ***
Bu keyifli ziyaretimden anılar ile devam etmek istiyorum…

 
Arhavi Özgürlük Anıtı

Anıtta iki adet figür var. Biri kolunda atmaca tutan Karadeniz uşağı. Diğeri zeytin dalı tutan Karadeniz kadını. Bağımsızlığı ile bilinen atmacanın kolda oturtulması dostluk ve güveni temsil ederken, Karadeniz kadını, çay yapraklarından oluşan demeti sol eliyle yukarıda tutmasıyla barışı, sevgiyi temsil eder. Çay yaprağı bizde evdir, aştır. El ele tutuşan kadın erkek birliği, bu birliğin sevgiden, sadakatten geçtiğini anlatır bize. Bu heykel karşılar bizi Artvin’in Arhavi ilçesinde.

                 
Çay bahçeleri

Yeşil ile mavi buluşur yer yüzünde; çaylar denizdir bizde. Bir şölen yeri bu resimde de zahmetlidir arazisi bir yudum çayın kestiği hararet o yüzdendir çayın lezzetinde.

Kuzenim Yıldız Zaim 

Sırtını yaslar denizler dağlara bu bölgede. Kucaklar aileler şehirden geleni bayram yeridir her kavuşma bize her seferinde. 

Ne yaparsan yap doğa durmaz yerinde, istediğini alır hep yaşama bağlanır bir köşesinden. Her şeye değer verilir vermesine de su şişesi bu kadar sevinmemişti sanırım dünyanın hiçbir yerinde bu bahçe duvarında yeşerince.

                         Değerli dostum Betül Günal                                                            Burgi bahçesi

Lazce dili konuşulur bu yöre de… Türkçesi deve kulağı, “Burgi” diye bilinir bu bölgede. Sürmeden, ekmeden, bir dere kenarında yetişir kendiliğinden… Yapman gereken, gördüğünde doğaya şükürlerini sunarak toplamak; gerisi o hünerli ellerinde.

Haftaya Karadeniz evlerinde buluşmak üzere…
Sevgilerimle