“Yaş 35, yolun yarısı eder…”

Tören bitti. Müdür Bey’in “iyi tatiller” demesiyle birlikte o da diğerleri gibi kapıya koştu. Süslü demir kapıdan çıkıp, caddedeki cumartesi kalabalığına karıştı. Sınıf arkadaşlarının görmemesi için Balıkpazarı’nın oralarda birkaç sokak değiştirdi. Eskimiş pasajlardan birinden içeriye süzüldü. Akasya ve mor salkım ağaçlarıyla çevrili avludan hızla geçti ve kendini sahaf Hayım’ın küçücük dükkanına attı. Çoğu Fransızca olan maroken ciltli kitaplarla dolu meşe masanın bir köşesine sığıştı. Geçen hafta sonu tatilinde Tünel’deki büyük kırtasiyeciden aldığı “marin mavisi” renkli mektup kağıdına yazmaya koyuldu.

“Mekteb-i Sultanili Beyefendi” diye başladığı mektubu, “Bakalorya imtihanlarını ihmal etmeyiniz” diye bitirdi. Kasten abartılı kıvrımlarla süslediği ve kendisine ait olmayan bir el yazısıyla yazdığı mektubu, “Peralı dostunuz” diye imzaladı.

Aldığı gün gizemli bir fujer kokusu sürdüğü mektup kağıdını zarfa yerleştirdi. Geldiği gibi görünmemeye çalışarak dışarıya çıktı. Galatasaray Postanesi’nin önüne geldi. Caddede en sevdiği bina buydu. Buranın çift kanatlı oymalı kapısını, somaki mermer sütunlarını ve içerideki huzurlu serinliği seviyordu. Tavandaki işlemeler ile duvarlardaki çiçek, meyve ve av hayvanı resimlerine bayılıyordu. Bambaşka bir üslupla yapılmış olsalar da tavandaki işlemeler ona evindekileri hatırlatıyordu. Baba evi geliyordu aklına.

O çok uzaklardaki vahşi dağ yamaçları, köpüklü köpüklü akan Dicle, binlerce yıllık surlar, yüzleri bakır çalığı renkli dövmelerle süslü kadınlar, taş evlerin gölgelerinde lepiska tütün içen başları poşulu adamlar geliyordu aklına ve o şimdi uzaklardaki evini düşünüyordu.

Diyarbakır’ın merkezindeki baba evini düşünüyordu. Serin ve dışarıdan görülmeyen avlu. İçi babaannesinin “fincan” dediği mavi fayanslarla döşenmiş fıskiyeli havuz. Çocukluktan gençliğe geçerken yaşamındaki ilk “ayıp” hayalleri kurduğu yatak odası. Tavandaki “ciz” ve “kehal” diye isimlendirilen dolambaçlı ve sonsuz uzun nakışlar.

Yazdığı mektup aklına gelince baba evini düşünmeyi bıraktı. Yine süslü harflerle zarfın üzerine mektubun gideceği adresi yazdı: “Pirinççizade Hüseyin Cahit. Mekteb-i Sultani Üçüncü Sınıf Leyli Talebesi. İstiklal Caddesi, Beyoğlu”…

Asıl adı Hüseyin Cahit olan Cahit Sıtkı Tarancı, başka bir el yazısıyla yazıp kendi kendine gönderdiği kim bilir kaçıncı olan bu mektubu da pul parasıyla birlikte görevli memura verdi. İki üç gün sonra Galatasaray Lisesi’nin arka sokaklara bakan yatakhanesinde, arkadaşlarının meraklı bakışları altında, aslında kendisinin yazdığı bu mektubu okuyacak ve kimden geldiğini soranlara, umursamaz bir tavırla, “hiç canım şu benim esrarengiz hayranım Peralı Hanımdan yine” diyecekti.

Kısa boylu, kara kuru bir genç olan Cahit Sıtkı, hiç beğenmediği, çok çirkin bulduğu kendi yüzünü görmemek için duvardaki bütün aynalardan kaçarak dışarıya çıktı ve Beyoğlu’nun uğultulu lunapark kalabalığına karışıverdi…

“Yaş otuz beş, yolun yarısı eder” ve “Haydi Abbas, vakit tamam / Akşam diyordun işte oldu akşam” gibi unutulmaz dizelerin şairi Cahit Sıtkı Tarancı’nın, Galatasaray Lisesi’nde okuduğu dönemde Ziya Osman Saba’nın dışında pek arkadaşı olmadığı biliniyor. Mehmet Kemal ve Süha Ediboğlu, Tarancı’nın bu yalnızlığı yenmek için kendi kendine mektup göndermek gibi bazı “muzipliklere” başvurduğunu belirtiyorlar.

Tarancı 1910’da Diyarbakır’da doğdu. İstanbul’a geldi. Galatasaray Lisesi’nde okudu. Sonra Ankara’ya Mülkiye Mektebi’ne gitti. Bitiremedi. Bu kez Paris’te Siyasal Bilgiler Okulu’nu denedi. Yine olmadı çünkü harp çıktı. Döndü. Memurluk, öğretmenlik, çevirmenlik yaptı.

Çirkin olduğu saplantısı yüzünden yaşamı boyunca aynalardan kaçtı. Her insan gibi sevmek ve sevilmek istedi. Karşılıksız sevdalarda örselendi. Nedensiz terk edilişlerde tuz buz oldu.

“Çirkin olduğu takıntısı” içindeydi ve bunun kaçınılmaz bir sonucu olarak “güzellik” takıntısı da vardı. Güzelliği en çok şiirde arıyordu. Şiirde fikir de, kafiye de ve ses de güzel olmalıydı.

Ziya Osman Saba’ya yazdığı mektuplarda, “şiirde bağırmayan, ama içten içe çağıldayan bir melodi olması gerektiğini” söylüyordu. Bu çağıldayan sesi bulabilmek için kendi sıkıntılarını, acılarını hep ötede tutmaya çalıştı. Eminönü’ndeki Avrenos’un meyhanesinde bir dostu onun şiirleri için “acı çeken bir ruhun sahte neşesi” dedi. Haklıydı.

Sonra hastalandı. Pencerede bir gün daha görebilmek için bütün sıkıntılara razıydı ama olmadı. Bir zamanlar uzak Beşiktaş’tan ilk sevgiliyi uçurup ayağına getirmeleri için emirler verebilen Cahit Sıtkı’nın artık doğan güne bile hükmü geçmiyordu. Galiba “Haydi Abbas vakit tamam” emri verilmişti.

Cahit Sıtkı Tarancı 1956’da öldü. Bir zamanlar “yaş otuz beş, yolun yarısı eder” dediğine göre, en azından bir yetmiş yıl ummuştu. Olmadı.

 Öldüğünde daha kırk altı yaşındaydı…