Görme edimi insanın ilk yaşamsal davranışıdır ve dünyayı anlamaya başladığı ilk alandır. Görme ediminin ilk aşaması bakmak, dışa dönük bir eylem iken gözün bilinçli hareketi sonucu görüntünün algılanması ise içe doğru ansal bir eylemdir.
Bakmak az önce de sözünü ettiğim gibi rast gele ve bilinçle yapılmayan insanın ilk davranışı olmasına karşın görme davranışını bilinçli bir eyleme dönüştürmek, görüntüyü belirleme ve anlama amacını da beraberinde getirir.
Görüntü ve gören arasındaki bu ilişki sonucu nesnel dünyanın sözsüz iletişimi ile tanımlanan görüntüler, biçimler, olgu ve olaylar oldukları yerden belleğe taşınırlar.
Oldukları yerden diyorum çünkü artık görünen, işlevselliği, çağrıştırdıkları, ortaya koydukları ya da biçimi ile zihinsel bir imgeye dönüşür. Böylece ansal tanıma ve tanımlama süreci tamamlanır.
Belleğin bu ansal süreçte görüneni, onu çağrıştıracak bir imgeye indirgeyerek depolanması kalıcı bir kavramsal algılamaya dönüşür. Zamanla görüntü unutulsa da imge hala oradadır.
Öyle ki çoğu kez imge, nesnel olandan daha kalıcıdır...
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
