Bugün Milliyet'te yayınlanan yazısında, Hayatta iz bırakan anıların en başında keyifli öğrencilik yıllarının geldiğini vurgulayan Abbas Güçlü okuyucularla şu detayları paylaştı:
Öğretmenler, arkadaşlar, kitaplar, etkinlikler, pek çok alanda yaşanan ilkler ve en önemlisi de öğrenme aşkı hiç bitmesin istenirdi. Peki ya şimdi? Öğrencileri sadece eğitimden değil okuldan da soğuttuk Okullarına karşı aidiyet hisleri kalmadı.
“Öğrencilik keşke hiç bitmese”nin yerini, “bitse de kurtulsak” diyenler aldı.
İstediğimiz bu muydu?
Elbette hayır.
Peki öyle ise nasıl bu noktaya geldik?
İşte size sadece birkaç satır başı:
- Sınav odaklı eğitimle, her 100 öğrenciden 15, 20’sini sevindirirken, geri kalanları değersizleştirdik.
- Sabahın köründe, akşamın karanlığında eğitimle okuldan soğuttuk.
- İstedikleri okullardan ve mesleklerden daha çok, hiç istemedikleri okullara ve mesleklere mecbur bıraktık.
- Diplomaları hiçbir işe yaramaz hale getirdik.
- Okumuşları, okuduklarına bin pişman ettik.
- Okulları “nitelikli, “niteliksiz” diye ayrıştırdık.
- Fen ve Anadolu liseleri ile mesleki ve teknik eğitimin farkındalığını ortadan kaldırdık.
- Tüm okulları tabela okullar haline getirdik.
- Başarılı, başarısız herkesi diploma sahibi yaptık ama ilgi, yetenek, hayalleri ve heyecanı körelttik,
- Test çözmekten anılar biriktirmeye zaman bırakmadık.
- Okumayı angarya olarak gördük, sevgiyi, saygıyı, paylaşmayı rafa kaldırdık, sporu, sanatı, etkinlikleri bitirdik ve her ne kadar başkaları aksini iddia etse de eğitimde kaliteyi dibe vurdurarak, aile bütçelerini altüst eden özel okullara yönlendirdik… En acısı da ne biliyor musunuz?
Bütün bunların zerre kadar umursanmıyor olması!..
