Babalar İğde Dalı Takar Yakalara…

Babaların günüdür Haziran’lar. İğde dalları kokmaya başlarken.

Sağlam, dimdik ayakta duran adamların…

Ancak

Haziran ayı yazın ilk vuran sıcağını bile keser, erken gidişlerle. Azalan sesler, eksilen gözlerle… Bir Nazım’ı bilirdim, Haziran ayının başında. Babam gidene kadar…

Hasan Hüseyin Korkmazgil, onun anısına yazdığı şiirde:

“«uyarına gelirse
       tepemde bir de çınar»
             demişti on yıl önce
demek ki on yıl sonra
demek ki sabah sabah
demek ki «manda gönü»
demek ki «şile bezi»
demek ki «yeşil biber»
bir de memet'in yüzü
bir de güzel istanbul
bir de «saman sarısı»
bir de özlem kırmızısı
demek ki göçtü usta
kaldı yürek sızısı
              geride kalanlara” der...

Babacığım da demişti: “Bir çınar ağacı var başımda. Gölgelik yerim, çok güzel!” Silivrikapı’da yatacağı mezarı satın aldığında.

“HAZİRAN DA ÖLMEK ZORDUR” demişti. “yıllar var ki ter içinde
taşıdım ben bu yükü
bıraktım acının alkışlarına
3 Haziran '63'ü”

Ben doğarken o gidiyordu. Ve adaşından öğrendiğim ilk şair de Orhan Veli’ydi. Bir garipti. Bir olmadık çukurun içerisinde kaybolup gitti. Belki Haziran değildi ancak bir değerdi.

Orhan’lar özeldir. Orhan’lar güzel kişiliklerdir. Tıpkı 2 Haziran 1970 de giden Orhan Kemal gibi… Hangi “Gurbet Kuşları"nın kanadına sığınır da gelmez bu Orhan’lar.

1940 yılı, Bursa Cezaevi’nde etkilenmişti Nazım’dan da oğlunun ismini Nazım koyuvermişti Orhan Kemal.

Beni kendi doğum gününe bir hafta kala bırakıp giden, üzerimden asla gitmeyecek olan ve her BABALAR GÜNÜ’nde çiftte kurşun yediğim, 3 Haziran tarihi ile her şeyi savurur.

GEZİ’ler doğar gençlerin gözlerinde, yürek yangınlarında Haziran’da pusların mevsimi.

HAZİRAN’da ölmek zordur da belki de en çok yitirmek zordur.

17 yıldır, 58 yıldır ağır yük…

3 Haziran…

İğde dalı takardı avuçlarıma babam.

Ben, babam gibi deli. Onun iki numarası.

Nazım ile aynı gün yitirdiğim Canım Babam! Orhan.

Nazım sayesinde şiir yerine; öykü ve roman yazmaya başlayan Orhan Kemal.

Uğruna hasret prangaları eskittiğimiz, 2 Haziran tarihinde Ahmed Arif ve Gezi’ci gençlerimiz…

Hepsi biziz…

Hepsi Babam,

Hepsi Orhan Kemal.