Uçun kuşlar

Dünya var oldu. Evrimleşti, gelişti, devrimlerle dönüştü, değişti ancak bazı uluslar bundan ders alabilmeyi beceremedi.

Cumhuriyetimizin 100.yılına şafaklar sayılırken bu gerçek maalesef bizler içinde geçerli. Ne acıdır ki dünyaya nam salmış, salmakla da kalmamış, eylemleri örnek alınmış bir dehanın, herkes heykelini dikip, devrimlerini okuturken, biz heykelleri yıkmışız! Getirdiği eğitim sistemi, dünyanın Kuzey ülkelerinde marka yolunda ilerlerken, bizde elimize avucumuzdaki ile yaya kalmışsız!

Ortaya koyduğu, gerçekleştirdiği, hayal ettiği hiçbir icraat tam anlamıyla anlaşılmamış, o günden bugüne anlayanlarda, hep yarı yolda bırakılmış.

Sizler, bugün rahat uyuyabiliyorsanız bence kendinizi bir aynaya götürün önce sonra bir doktora. Ve sorun aynada kendinize, ben Cumhuriyet ülkesinde doğmuş, şanslı bir vatandaş olarak, hangi taşın altına elimi koydum? Reel olarak, ne için çabaladım. Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK ve devrimlerinin, hangisini tam anlamı ile yaşattım.

GÜNÜBİRLİK

Günübirlik turlar gibi dünyada ve vatanında yaşayanlar, şikâyet etmesin! Onların böyle bir hakkı yok. Dilinizde olan, eyleminizde olmadığı için bu haldeyiz ya! Alırsınız bayrakları, rozetleri, sloganları ver de ver. Dedikodu yapar gibi yaşıyorsunuz, gerçekler üzerinden. Ne sanata, ne gerçek aydına sesiniz çıkmıyor. Onun daha iyi yerde olabilmesi için hiçbir çabanız yok. Kızmayın ceylan derilerinde oturanlara, sizlerde mevcut konumlarınız dışına çıkamıyorsunuz! Çıkamazsınız, çünkü içiniz o kadar boş ki navigasyon bile göremez!

Günübirlik yaşıyorsunuz!

Sevdalarınız, dostluklarınız, hayatlarınız ve elbette buna bağlı olarak değerleriniz!

Günden güne eksilen, yitirilen kaybolan her bir zenginliğin yasını tutmayın! Ne ağzınıza, ne duruşu bozuk omurganıza yakışıyor.

Bugün yastığa başınızı koydunuz, o zemini sökülürken. O zemin sizin umutlarınız, uğurlamalarınız, gözyaşlarınız, hayalleriniz, sevinçleriniz en çok karşılamalarınız…

Neyi karşılamayı umuyorsunuz?

Cepten yiye, yiye… Daha ne kaldı?

Kuşlar uçuyor, evet hayat kısa. Şair, burada çok doğru söylüyor. Ama şair cennet bir vatana kondu da söylüyor, söyleyebildi.

Kısacık bir hayata, savaşlarla, acılarla, gün yüzü görmeden geçen ömre ömür denirse ki ona göre haklı olarak adanmışlık, kendisinin en büyük mirasıdır.

Siz, sizler bunun neresindesiniz?

-Mış’lı meşhur bir yemektir, bu… Yüzyılın şafağına gelene kadar bolca söylene gelen. Sipariş verildikçe de hiç istifini bozmayan!

Yiyin, efendiler yiyin!

Düşünmeyin gençler, büyükler, susanlar…

Alanlar gidince, ne kuş kalır konmaya..

Ne insan kalır, eskisi.