Mesafe

Mesafeler çeşitli şekillerde yolumuz boyunca karşımıza çıkabilir.

Bazen bazı şeyler arasına mesafe girer. Bazen ise kendi ihtiyaçlarımıza, arayışımıza mesafeleniriz. Ulaşmayı istediklerimizle, hedeflediklerimizle aramıza mesafe girebilir.

Kendimize de mesafelenebiliriz.

Kendimizi dinlemeyerek, ya da dinleyemeyerek ihtiyacımızın ne olduğunu fark etmeyecek kadar mesafelenebiliriz kendimize. Böylelikle bazen duyamayız kendi sesimizi; sonra mesafe kalkar yeniden duyarız içimizi.

Bazen kişiler arasına da mesafe girebilir. Kimi zaman soyut, kimi zaman somut bir mesafe…Bazen kendi isteğimizle, bazen ise hiç istemeden..Bazen ise zorunlu olarak…

Mesafe bazen ayırıcı, bazen birleştiricidir.

Arayı açmak, boşluklar vermek bazen ilişkilere iyi gelir, iki kişiyi birbirine yakınlaştırır; bazen iyi gelir ama yine de onları mesafede bırakır; bazen ise daha da uzağa düşürür…

Mesafelenmek içimizdeki duyguları büyütebilir ya da küçültebilir.. Bazen de sadece mesafenin doğası gereği bazı şeyleri “öyleymiş gibi” hissettirir.

Bazen duyguları tazeler.

Bazen ise duyguları sakinleştirir.

Mesafe kimi zaman anlatır; kimi zaman ise sessiz kalır.

Mesafe olanı farklı görmemize sebep olup, görüşümüzü kısıtlayabilir; ya da yakından göremediğimizi daha net görmemizi sağlayabilir.

İçimizdekini bazen dillendirir; bazen ise dinlendirir.

Mesafe konuşamadıklarımız olur bazen.

Sustuklarımız.

Söyleyemediklerimiz veya söylemeyi seçmediklerimiz…

Bazen dokunamadığımız yanlarımız, bazen ise dokunamadıklarımız.

Maruz kalabiliriz mesafeye, zamanla kabul ederiz. Bazen ise maruz bırakır; zamanla kabul ettiririz.

Mesafe kimi zaman korkularımız; kimi zaman ise cesaretimiz olur; güçlendirir.