Çocuklar, çocuklarımız...
Ağlaşıyor, karşılıklı Ilgaz ve Nesin..
Ağlaşıyorlar, yalnızlığa, kimsesizlerin kimsesizine..
Çocuklar, çocuklarımız gülmüyor dünyaya…
Dünya, kocaman yürekleri kocaman ve ellerinde bir dolu oyuncak. Oyuncak, kocaman! Kocaman bir kamyon!
Sevinç böğründe,
Sevinç çocuğun gözlerinde, kirli değil.
Öfke nöbetleri yok henüz uykularında
Karanlık değil gelecek.
Ya heyet ile geçerken fırlatılmış ya da mikrofon ile sevinç söylemi, devşirilmiş çocuklar.
Çocuklar, çocuklarımız masum.
Biz, kirliyiz.
Hiç ses etmediğimiz ve şimdiye kadar en solum diyenin bile sustuğu için.
Şeker bile ramazan ayı diye verilmeyen çocuklar, kitabından da olan çocuklar..
Tacizi resmeden, katilini bilen ama büyüklerin bilemediği çocuklar…
Çocuklarımız.
Yıl, 1988 dünya sanatçısı Audrey Hepburn geliyor. Halit Kıvanç geleneksel sunuyor, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı törenimizi. Türklerin bayramını görmeye geldim, dünya açlıktan kıvranırken, diyor Unicef Elçisi Hepburn, mazide daha çok arayacağımız kareler içinde.
Dünya;
Ürettiğimiz ve bereketli toprakları, dört yanımız deniz deryayı kıskandığı günler.
Aydın denenler lal olurken!
Uykuda gezinmedi gerçekler..
Suçluyuz, kirlettiğimiz her bir çocuk yüreği için.
.jpg)
