Türkiye’de bir hafta üç yıldır!
Muhalif’te haftalık yazmaya başladığımda açıkçası rahat etmiş, hiç değilse konu bulmakta sorun yaşamam, demiştim.
Zamanla bir düzen de oturtmuştum. Yazmakta zorlanmamak için kendimce mühim gördüğüm konuları notluyordum ve Çarşamba günü klavye başına oturuyordum. O mu olsun, bundan mı bahsedeyim diye bir müddet düşünüyor ve aklıma ‘en’ şimşek gibi çakan fikri yazmaya koyuluyordum.
Bu sefer ekranın karşısına oturduğumda ise hangi konuyu yazacağımı bir türlü seçemedim. O kadar notlamışım ki cep defterimin bir sayfası dolmuştu! Nereden bilebilirdim ki korktuğum üzere konu bulamamaktan değil de fazla konudan dolayı sıkıntı yaşayacağımı?
Zamlardan bahsetsem diyorum da öte tarafta ülkede derin bir yoksulluk hatta açlık var… Nitekim Hacer Foggo’nun bu mesele hakkındaki dikkate şayan çalışmalarını için parçalanarak takip ediyorum…
Mülteci meselesine değinmek istiyorum, içim kaldırmıyor… İnanınız hangi tarafa acıyacağımı şaşırıyorum? Ülkesiz, bîçâre mültecilere mi, kendi ülkesinde turist haline gelen kendimize mi? Yoksa yolgeçen hanı olan memleketimize mi?
Eğitimsizlik ve adaletsizlikse kanaatimce ülkenin en kritik meseleleri… Gittikçe derinleşen çatlaklarıyla varlık mücadelesi veriyorlar…
Sonra zikzaklar çizen bir dış politika ve kendinden olmayanın üzerini çizen bir iç politika var! Trajikomiği her iki mevzuun da senenin tüm akşamları, haber ajanslarını dolduran “boş uzmanları” var!
Kadına şiddet vahşetini hâlâ çözemedik, utanıyorum…
Gençlerin yurtdışına göçünü de… Batı’ya akıncı dedeleri gibi fethe değil, fazladan bir parça daha ekmek bulmaya gidiyorlar! Beyin göçtükçe, peşinden çok yapımız göçer farkında mıyız, tereddütteyim.
Yukarıdakilere benzer onlarca sorun daha sıralayabilirim, teessürle… Çünkü Türkiye’de gündem o denli yoğundur ki bir hafta bile üç yıldır! Hele asgarî sorunlarla uğraşan istikrarlı ve küçük devletlerle mukayese edildiğinde…
Yazıyı yazarken şu kıta dökülüverdi klavyemden:
Öyle çok şey oluyor yurtta ki şaşmak normal,
İnfial, fitne, skandal ve de pot… Yer misiniz?
Güzel ülkemdeki bir hafta tam üç yıl ediyor:
Bu hesap üzre kanıp çok yaşadık der misiniz?!
Siz toplayabilir misiniz klavyemle beraber içimden şu dökülenleri?
“Ne kadar hoş; dolu dolu yaşıyoruz! Peh peh peh!..” diyerek sırıtan soğuk espri sahiplerine, “Aman sen de deyip” geçemiyorum artık, kızıyorum! Geldiğimiz gün itibariyle dalga geçecek, işin mizahını çıkaracak merhaleyi çoktan aştık!
Zaten şuradan anlamalıyız ki artık komedyenlerimizden fazla bazı siyasîlerimiz bizleri güldürüyorlar. Aklımızla dalga geçiyorlar, der gibisinden gülüyoruz onlara… Katıla katıla kahkahalar saçıyoruz, karnımıza ağrılar giriyor. Sonra gözümüzden yaşlar sızıyor… Bir de bakmışız ki gülmüyor, ağlıyormuşuz!
