Gece Gelme… Gündüz Gel Amiralim!
Siz,
“Ben milleti”, hala tanıyamadınız mı?
Geçmişte, neler yaptığımı…
Ne çabuk unuttunuz?
Montrö gidiyor...
Cumhuriyet gidiyor...
Vatan elden gidiyor, diye…
Gece yarısı görüş açıklıyorsunuz...
Ulen!
Uyanık uykulular!
Aslında,
Tam iktidar giderken!
“Ben milleti”, uyandırıp…
Damarıma bastınız!
Şimdi,
Beğenmediğiniz iktidarı,
Yeniden dirilteceğim...
Var mı,
Diyeceğiniz?
Nah!
Dinlerim sizi!
Ben millet ki!
Siz Amiraller,
Cumhuriyeti kurarken...
Cepheden cepheye koşup,
Savaşlar kazanan...
Albay rütbeli “sağır İsmet İnönü” vardı ya!
Hah!
İşte ona bile,
ASKER KAÇAĞI, diye oy vermedim...
Benim,
O günkü devletim...
Endonezya devlet başkanına bile muhtıra veremedi...
Reisi Cumhurum Celal Bayar…
Ve Başbakanım Adnan Menderes...
Endonezya Başkanı,
Sukarno’yu Dolmabahçe’de ağırladı...
Sukarno,
Gece kadın istedi...
Devletimin resmî genelev patroniçesi Lüks Nermin,
Güzel bir kadın getirdi...
Ertesi gün ülkesine dönen,
Sukarno...
Benim Büyükelçime “nota” verdi!
Bel soğukluğuna yakalandım, bunun hesabını verin, diye!
İşte o gündür,
Bu gündür muhtıra veremez olduk!
Sukarno’dan beri halimiz budur efendim!
Şimdi kalktınız bana,
Muhtıra veriyorsunuz...
Ne hakla?
Beni,
Bir anla!
Bir,
Çöz!
Anladım!
Niyetiniz...
Vatan,
Millet,
Sakarya...
Ama bana,
Din,
İman,
Kömür,
Makarna vermiyorsunuz ki!
Tek hücreli,
Amip gibisiniz...
Geceleri,
Çoğaldıkça çoğalıyorsunuz...
Bundan sonra,
Gece değil...
Gündüz görüşelim AMİRALLERİM!
