Devlet benim zihniyeti hep hüsranla biter
Fransız kıralı xıv üncü Loius Devlet Benim sözü ile tarihe geçmiştir. Dünya siyaset tarihinde bazı siyasilerin, despotlaşan muhterislerin, diktatörlerin,pek derin olmayan bilgi düzeyleri, alabildikleri yetersiz aile ve formal eğitimleri, Tanrı’nın vermediği yetenekleri ile bir türlü hatalarından öğrenememe özellikleri yetmiyormuş gibi bir de sınır tanımayan ihtirasları hem kendilerine hem varsa partilerine hem de ülkelerine ve halklarına büyük zararlar vermiştir.
Tarihin derin karanlıklarına gömülmüş olan bu kişiler ancak yaptıkları kötülüklerle anılırlar. Roma'yı yakan Neron, Avrupa’yı kana boyayan Adolf Hitler ve onun kuklası İtalyan Benito Musolini, Afrikalı İdi Amin bu tanınmış isimlerin ilk aklımıza gelen sadece birkaçı. Bu listeye eklenen yeni isimler de var. Tunus diktatörü Bin Ali Mısır diktatörü Hüsnü Mübarek ve belki de yeni bunalımlarla ayağa kalkan halk hareketlerinin sonunda bunları izleyecek başka zevat.
Bu kişilerin bazıları bir de kendilerini Tanrı’ya yakın görüp onun adına ilahi görev yaptıklarına inanmışlar veya yandaş, yalaka ve dalkavuklar tarafından inandırılmışlarsa artık onlar kontrolden çıkmıştır.
Bunlar zamanla gerçeklerden uzaklaşırlar bir çeşit hayal aleminde yaşarlar. Bazı gerçekler dalkavuklarca onlara iletilmez, haberler gizlenir. Bu yeteneksiz, yüzeysel muhterisler; zaman içinde her yaptıklarında bir keramet görmeye de başlarlar. Kendilerini hatadan “münezzeh” kabul ederler. Ülkede basın ve yayın organlarının çoğunluğu onlara çalışır tüm TV kanallarında kendi suratlarını görmek onlara ayrı bir haz verir. Yalanları doğru gibi söyleyip hayali algılar için mugalataya devam ederler.
Bunların hemen hemen çoğunluğu veya büyük bir kısmı da para canlısıdırlar. Hesaplarını çok iyi bilirler. Bazıları da siyasete para kazanmak için girerler.
Tunus diktatörünün karısının 50 kilo altınla kaçtığı, bir zamanlar milli bir kahraman olan eski savaş pilotu Mübarek'in ise aile varlığının 50 milyar dolar olgusunu hatırlayın. Bu yeteneksiz sonradan yetme diktatör ve despotlar çevrelerinde bir çıkarcı grubu ve çıkarlarını kanalize eden bir sistem kurmuşlardır. İhalelerden komisyon ve avanta almak en çok başvurdukları yöntemdir.
Bazılarının çocukları ve damatları birer harikadır, yetenekleri ihaleleri kanalize etmek, mali oyunlara girişmek, para hareketlerine bulaşmak, bazan hayali ihracat, bazan ithalat yasalarını bir kaç günlüğüne değiştirip ülkede ihtiyacı hissedilen mal getirtmek, bazan da bir kaç gün için ithalat vergisini kaldırtmak gibi yetenekleri vardır, tabi ülkeyi yöneten babaları olduğu için her şey kitabına uygun yapılır, kanun önünde suçlu bulunmayı önlemek için türlü yollar, yöntemler geliştirilir. Hüsnü Mübarek’in oğlunu hatırlayın.
Bu sistem yıllarca kamu kaynaklarını ve suyun başında olmanın, güç sahibi olmanın tek amacının “çıkarlarını korumak” şeklinde düşünenlerden oluştuğu için, zamanla ellerindeki geçici gücü kaybedeceklerini anlayıp “sular akarken testi doldurmanın” gereğini yaparlar ve bu yüzden gözleri de karadır, büyük riske girerler bazan.
Bunların ortak özellikleri ise siyasal krediyi kişisel krediye dönüştürme başarısıdır ki, bu da haksız iktisap, şaibeli servet edinme tanımına girer. Bazıları da eğer ülkeleri sözde demokratik sistem içinde çalışıyor görüntüsü veriyor ise, parlamento çoğunluklarına güvenip her türlü yasadışı, etik dışı, ahlak ve dinsel değerlere ters gelen davranışlara yasal bir kılıf bulma çabası içindedirler.
Yasaları kendi çıkarlarına uydururlar. Onlar kendilerini devLet sanırlar. Polis onların polisi, ordu onların ordusu, hükümet onların hükümeti, bakan onların bakanı, ülke onlarındır, sanki ülke babalarının malı imişçesine davranırlar.
Bunlardan bazıları kamu mallarını kendi malları, kendilerini de devlet sanırlar. Fransızların ünlü XIV. Loius’nin deyimi ile “l'etat, c'est moi.- devlet benim" derler her hareketleriyle. Onlar fanidir, ama devletler ebedidir, milletlerin yaşamında bir tek faninin yaşamının önemi devede kulak kalır. Ama bu muhteris faniler yaptıkları kötülükle devletlerin çökmesine, milletlerin zillete düşmesine neden olabilir sırf kendi çıkarları için. Benden sonrası tufandır mantığı işler çoğu kere.
Bunlar muhalefetten hiç hoşlanmazlar, çünkü onların gerçek yüzünü muhalefet ortaya çıkaracağı için, muhaliflerden nefret ederler, her fırsatta muhaliflerini sudan bahanelerle, uydurma belgelerle, yalancı tanıklarla hapse attırırlar. Hukuk onların adeta metresi olur, özel savcılar, özel mahkemeler onların emrine girerler. O kafada kendilerini devlet sanan cahiller Muhaliflerden nefret ederler onlar ortadan kalkınca her şeyin güllük gülistanlık olacağını sanırlar. Ama bu aldatmaca uzun vadeli olamaz. Eninde sonunda bu işin sonu gelir.
İşin kötüsü diktatörlerin çoğunun cesareti cehaletlerinden kaynaklandığı ve çıkar odaklı olduğu için bazıları en ufak bir baskı karşısında göstermelik kahramanlık yaparlar, baskıyı artırırlar ve yiğit cesur adam pozuna bürünürler, aptalca girişimlerde bulunmaya başlayıp kendi felaketlerine davetiye çıkarırlar.
Bir gün hiç beklenmedik bir olay, bir yanlış uygulama, polisin yaptığı bir hata veya bir aptalca siyasi hareket, yahut dış politikada sonu düşünülmeden yapılan bir yanlış öngörü tıpkı bir barajın önündeki setin yıkılması gibi birden bire halkın direnişine veya ülkenin işgaline yol açabilir. Bir çok yeteneksiz muhteris, eninde sonunda tarih sahnesinden silinip gitmişler ve tarihin çöplüğünde lanet ve nefretle anılır olmuşlardır.
